Laat de WJD maar beginnen!

Het is nu toch echt begonnen. Vanochtend met je pelgrimspas naar het bijgebouw waar het ontbijt klaarstond. Tenminste, voor de mensen die vroeg kwamen, want om half negen waren de ontbijtkits op. Nu mis gegrepen? Morgen om zeven uur bij het ontbijt staan.
Tussen het ontbijt en het vertrek naar de stad hadden we nog even de tijd om een bal te kopen. Er is hier een basketbalveld en dat willen we graag benutten. In de winkel doen ze alle moeite om ons een goede bal te verkopen. Makkelijk is dat niet. Een heel avontuur met veel gestuiter, maar we hebben een bal.
Dan gaan we op pad naar de kathedraal. Deze heeft de vorm van een Incatempel, omdat vroeger op deze plaats indianen leefden. Het geheel maakt veel indruk op ons. Zeker omdat het de eerste keer is dat we zo’n groep aan jongeren uit allerlei verschillende landen zien. Weleens een enthousiaste Amerikaan voorbij zien schieten? Nee, berg je dan maar, want enthousiast is erg enthousiast.
Na dit avontuur naar Copacabanabeach waar de openingsviering is. We moeten verzamelen bij paal 24, maar ja, waar is paal 24? Na lang zoeken geven we het op en sluiten bij een willekeurige groep aan. Wat blijkt? Het zijn de Surinaamse jongeren. We worden hartelijk uitgenodigd om erbij te komen zitten. Zo eindigt deze dag toch weer vertrouwd. Want over de terugreis van drie uur gaan we het maar niet hebben…

Rosalinde Heidweiller

Impressie dinsdag 23 juli WJD RIO de Janeiro.

SPOREN VAN EEN INDIAANS VERLEDEN.

Op deze dinsdag stond de openingsceremonie van de WJD gevolgd door de eucharistieviering centraal. Maar omdat er vooraf vrije tijd was, bezochten wij met een kleine deelgroep de kathedraal van Rio. Deze is gebouwd in de stijl van een Indiaanse Inka – tempel dus van buitenaf nauwelijks als katholieke kerk herkenbaar. Van binnen is de trapeze-vormige kerk donker maar juist daardoor komt het bijzondere glas – in – lood prachtig uit. Een groots gebouw tussen de nog grootstere kantoren van de city van Rio. Om de hoek was er gelukkig een klein en gezellig restaurantje waar voor ons groepje een overvloedig maal voor weinig geld werd geserveerd.

Op weg naar de openingsceremonie op het strand van Copacabana bleek de verplaatsing van honderduizenden jongeren samen te gaan met de avondspits van Rio. Omdat de stroom in de metro ook nog was uitgevallen, puilden de bussen uit van de WJD gangers waaronder natuurlijk heel veel Zuid Amerikanen. Opvallend veel van de jongeren hebben Indiaanse trekken qua huidskleur en prachtig diepzwart haar.

Aangekomen op het strand werden we geplaagd door wind en motregen. Gelukkig was de openingsceremonie met prachtige kleuren en schitterende zang goed te volgen op levensgrote schermen. De aartsbisschop van Rio – ook al iemand met Indiaanse trekken – straalde gezag en autoriteit uit – in zijn toespraak en zijn voorgaan in de eucharistie. Hij deed mij denken aan een Indianen opperhoofd die zijn stam toespreekt. Alleen jammer dat zijn overweging, in het Portugees, maar deels te volgens was.

Op de terugweg in overvolle bussen ontmoette ik vier Boliviaanse studentes die er ook heel Indiaans uitzagen. Ze waren juist na een driedaagse busreis aangekomen met hun groep en direct naar de openingsceremonie gekomen. Er werden geschenken uitgewisseld waardoor ik nu een rozenkrans met felgroene kralen rijker ben en een hartelijke uitnodiging om naar Bolivia te komen. Zo maakt deze WJD duidelijk hoezeer de RK kerk een wereldkerk is waarin we afkomstig uit alle volken en talen toch één kunnen zijn.

Peter Dullaert